Podczas Wojny w Wietnamie żołnierze Amerykańscy byli w wielkiej konsternacji… Jak to możliwe, że Wietnamczycy dosłownie wyłaniają się spod ziemi i sieją spustoszenie w ich szeregach? Skąd oni wychodzą, jak to możliwe? W końcu odnaleźli odpowiedź na to pytanie: pod ich stopami znajduje się niesamowicie długa sieć tuneli, dzięki której słabo uzbrojona partyzantka wietnamska miała szansę stawić czoła nowoczesnej armii amerykańskiej.
Budowę Tunelów Cu Chi rozpoczętko w późnych latach 40-stych XX wieku, gdy Wietnamczycy rozpoczęli walkę z francuskimi kolonialistami. W ciągu kolejnych 30 lat system rozrózł się do długości 200 km, łącząc przedmieścia Sajgonu z granicą kambodżańską. Był to niezwykle ważny teren, zarówno dla wojsk amerykańskich, jak i dla partyzantów Vietcongu. Z jednej strony, tunele tworzyły szlak zaopatrzeniowy dla Wietnamskich komunistów, z drugiej – znajdowały się one na strategicznie ważnym terenie, które obie grupy chciały mieć w swoim panowianiu.
Inżynierowie wietnamscy dali prawdziwy popis umiejętności podczas budowy tuneli. Opierały się one atakom bombowym, a ilość pułapek i zasadzek na każdym etapie sprawiła, że przez długi czas wojska amerykańskie były bezsilne. Wejścia do tuneli były świetnie zamaskowane grubą warstwą liści, a otwory (jak i same tunele) tak małe, że większość Amerykanów nigdy by się do nich nie zmieściła. Aby ”wykurzyć „ Wietnamczyków wpompowywali oni do środka wodę i trujące substancje – na próżno. Tunele miały kilka kondygnacji. W razie ataku zamykano pierwszą i uciekano na kolejne.
Tunele Cu Chi były prawdziwym podziemnym miastem – spano tutaj, gotowano, brano śluby, rodzono dzieci… Prawdziwym wrogiem pod ziemią byli jednak nie Amerykanie, ale nieuchronne choroby i zarazy, a szczególnie malaria. Według powojennych danych odebrała ona wielokrotnie więcej żyć niż wrogie wojska.
Dzisiaj tunele Cu Chi są tłumnie odzwiedzane przez turystów. Chętni mogą spróbować swoich sił wchodząc do małych otworów wejściowych i przejść kilkaset metrów pod ziemią.
